Alles is goed zoals het is

Niets is meer rustgevend dan je kind, je partner, je huisdier te observeren tijdens diepe slaap. Rustige ademhaling in uit, in uit, … van een ontspannen wezen. Leven in absolute rust, zonder inspanning terwijl al wat moet gebeuren, toch gebeurt: adem gaat in en uit, hart slaat, bloed stroomt, … ritme zonder inspanning in totale overgave. En dan zijn we blij als de ogen weer opengaan en een wakkere kus (of lik) de communicatie en de actie opnieuw opent.

Alles wat bestaat is onderhevig aan ritmes, zoals de ademhaling, de hartslag, slapen en waken, de seizoenen, planetaire stelsels, …  En ritmes verschillen zo veel onderling. Zodra we dat beseffen en aanvaarden, worden veel dingen waar we nu zwaar aan tillen een pak makkelijker. In normale omstandigheden en wanneer je lichaam gezond is, is het heerlijk overdag dingen te doen die je graag doet en ’s avonds moe maar voldaan weg te zakken in je bed en in de slaap.

Iedereen weet dat we niet eeuwig in bed kunnen blijven slapen, niet eeuwig kunnen inademen, niet eindeloos kunnen blijven rondrennen. Maar iedereen verlangt wel naar eindeloos geluk, levenslange gezondheid en succes, een relatie die nooit verbroken wordt en elke dag trouw zijn passie en liefde levert. Staan we er wel eens bij stil dat ook die dingen aan de natuurwet van eb en vloed onderworpen zijn?

Hoe vinden we zelf vrede in het feit dat ons leven geen speeltuin is waar het elke dag zonnig en warm is en waar iedereen altijd gelukkig is? Eigenlijk ligt die sleutel in onszelf. Ons leven wordt maar door één iemand geleefd, namelijk door onszelf. Onze familie, partner, kinderen, vrienden, de maatschappij zijn maar voor een deel bepalend in ons leven.

Een mogelijke houding is in weerstand gaan. Overal oorlog, overal ellende, de maatschappij is niet meer leefbaar, dus je gaat protesteren tegen de maatschappij. Het leven deelt zware klappen uit, en zit je steeds dwars. Het gaat moeilijk in de relatie, maar je vecht ervoor.

Een eerste belangrijke stap is aanvaarding. Zolang we in gevecht gaan, ook al is het voor iets, loopt het fout. Dat leert het leven ons met veel geduld. Het wordt makkelijker als we ‘vrede nemen’ met al wat is en ook onze ogen openen voor de lichte kanten van het leven. Wij maken deel uit van de maatschappij dus kunnen wij als ‘atoom’ van deze maatschappij onze eigen micro-verantwoordelijkheid nemen en onze eigen weg gaan binnen het grote geheel.

Door te luisteren naar je eigen ziel, je eigen gevoel van wat juist is, kan je je eigen zelfgekozen stapjes zetten. En ook daar is ritme en verandering. Niemand kan ooit twee dezelfde stappen zetten. De vorige wordt spontaan losgelaten door de volgende stap. Je kan wel elke stap heel bewust zetten, dat wat gebeurt ten volle beleven en weer laten gaan. En dan is er weer beweging, is er weer leven.

Wat als geluk voorbij gaat en ongeluk in de plaats komt? Loslaten? Maar hoe? En wat ga je loslaten? Het ogenblik dat je het gevoel van ongelukkig zijn kan aanvaarden, laten zijn, kan het ook zijn tijd bij jou blijven en weer weg gaan. Door het te beleven wordt het eigenlijk zachter, word jij zachter. Dan is er weer plaats voor nieuw geluk. Als je je verzet tegen het feit dat je je ongelukkig voelt, ga je in strijd met jezelf en doe je jezelf onnodig meer pijn. Als je vecht sta je met gesloten vuisten, als je aanvaardt sta je met open handen. En helpt het als je zorgt dat je niet té gelukkig wordt omdat je bang bent dat het niet zal blijven duren? Zeg zelf? Dan houd je je zodanig op de vlakte dat je leven een beetje slappe thee wordt. Gek dat mensen bang zijn dat geluk niet blijft duren, maar niet kunnen geloven dat verdriet voorbij gaat.

Ga voor wat je kracht geeft, niet voor wat je je kracht ontneemt. Schatten vind je binnenin, kracht ook. Het is niet de kracht die verdwijnt als het minder lijkt te lukken, het is alleen zo dat we het contact een beetje kwijt zijn, de weg weer naar binnen.

Gek dat mensen bang zijn dat geluk niet blijft duren,
maar niet kunnen geloven dat verdriet voorbij gaat